80 jaar vrijheid

Op zaterdagmiddag 3 mei stond ik op de Loolaan in Apeldoorn. Samen met honderden anderen begroetten en bedankten we Canadese veteranen. Het is bijzonder om meer dan 20 Canadese veteranen te zien die op zeer hoge leeftijd (velen waren de 100 jaar inmiddels gepasseerd) naar Apeldoorn teruggekeerd zijn. Het raakte me dat ze er wilden zijn. Destijds zetten ze zich in met hun leven. En dat zonder garanties op gezondheid of overleven. Ze verloren hun makkers, verlangden naar huis en trotseerden permanente stress en angst. Meerderen van hen waren zichtbaar aangedaan door alle dankbetuigingen.

Samenleven gedijt bij vrijheid. Zonder dat gaat het niet. Het is een belangrijke voorwaarde om met verschil van inzichten op een waardige manier samen te kunnen leven. Vrijheid ligt in handen van mensen en is tegelijk een zegen en gave van God. Daar heeft Hij deze veteranen onder andere voor gebruikt. Dat besefte ik terwijl het frissen jonge groen en de warme zonnestralen ons uitbundig omringden. Contrasten helpen soms om tot een dieper verstaan te komen.

Er liepen ook nabestaanden van Canadese militairen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland hebben gediend mee. Daarnaast waren er ook groepen kinderen van Nederlandse veteranen. Ze droegen foto’s van gesneuvelde soldaten. Stille getuigen van de kostprijs voor onze vrijheid. Dat krijgt dan een gezicht. Gedragen door levenden spreken de doden dan hun eigen taal.

De nabestaande waren herkenbaar aan rode hesjes. Achterop die hesjes stond:

‘In our fathers’ footsteps

liberation pilgrimage’

Die tekst liet me niet meer los. De afgelopen dagen bleven die woorden resoneren. Over bevrijding, over recht en de roep om hulp, over voetstappen drukken achter vader aan en over goedheid en verlossing.

Gebed om redding

HEERE, luister naar mijn rechtvaardige zaak,

sla acht op mijn roepen,

neem mijn gebed ter ore,

met onbedrieglijke lippen gesproken.

Laat van Uw aangezicht mijn recht uitgaan,

laat Uw ogen zien wat billijk is.

(…)

Ik hield mijn schreden in Uw sporen,

zodat mijn voetstappen niet zouden wankelen.

Ik roep U aan,

omdat U mij verhoort, o God;

neig Uw oor tot mij,

luister naar mijn woorden.

Toon de wonderen van Uw goedertierenheid,

U, Die hen verlost die tot U de toevlucht nemen,

van hen die tegen Uw rechterhand opstaan.

(psalm 17)

Dat is de navolging waar wij ten diepste voor staan. Om een voorbeeld na te volgen. Het voorbeeld van Christus. Om Zijn voetstappen te drukken. Persoonlijk en in de maatschappij. Om de Meester door genade te volgen in een burgerschap van twee werelden. Op weg naar verwondering. De verwondering over Gods regering in Zijn goedheid, zorg en trouw.

 Jan Kloosterman